1 sene sonra

Öncesi Kasım ayı geçen sene bugünler, yüzümün mutsuzluğu göz bebeklerinden fışkırıyor ve sanırım 90 kiloyu görmeye az kalmış bir tarih. Yorgun, yoldan sapmış, kaybolmuş savrulan biri.
Bir doğum günü hediyesi yaptım kendime Ocak ayında belki biraz diyerek Seda (hesabına ne oldu acaba?) Bir maraton aldım. Sonrası malum. Devam ettim. Eğitim aldım. Kendime yeni bir kapı açmış harekete geçmiştim. İyileşme hikâyesi böyle başladı. Şubat ayında bu beden bu yoga hocası bu eski sporcu doktora çıkan merdivende adımını atamadığı için koluna biri girip yardım etmişti. Hayatımın en derin depresyonuydu bu yaşıma kadar. Şimdi bakıyorum 45 bakıma gelmiş sıra da duymamışim ki beden benden akıllı duyurdu sonunda.
Yandaki fotoğraf da bu sabah.
46 yaşımı devirmek üzereyim yaşımı soranlar var. Sağdaki fotoğrafta filtre yok telefonun kamerası biraz fark ettiriyor evet, ışık fark ettiriyor evet ancak derdim kırışıklık değil yüzümün nuru❣️❣️
.
Bu fotoğrafi yana çekince okuyacakların ise bu sabah telefonuma düştü. Çünkü iyileşme tek başına olmamalıydı.

#birlikteiyileşeceğiz diyerek yola çıkalı 10 ay bitti bile.
.
Sabah bu mesajları görünce kalbim yerinden çıkacak gibi oldu ve şimdi yazarken gözlerim sulu sulu.
.
Teşekkür ederim hayata. Her seferinde ayağa kalkma gücünü bulmam için yoluma çıkarttıklarına ve bunu fark eden çabalayan kendime ve bu alana güvenip kendini getirenlere.
.
Çok duygulu anlar aşkolarim diyerek satırlarıma artık son veriyorum.